Sad but eventually happy (part 1)

Kakapagod ang competition. We’ve been a competing choir for two years now. We already won the Himig Pasko last year, district division and land in First Place on the Final Night. And here we go again, Christmas season is approaching kaya heto kami at naghahanap na naman ng competition, at pinaghahandaan ang pagbabalik. We need to have a title this year, and we are all excited with high spirit. Sabi ko nga dati mataas ang pangarap namin, we wanted to compete globally..hehehehe.

First competion, at starmall last Sunday, unfortunately we didn’t have any place. But that’s ok, we know that the competition was not that… “you know” judges were not a musician in the first place. Even the other choir, ang mahigpit naming kalaban, at kilalang choir na magaling ay hindi rin nanalo kahit anong place.. hahaha.

Then ang pinakaabangan ang audition, mas prestigious ang contest na ito, kaya talagang pinaghandaan namin.. Winners will get a recording and cash, whouh! Abot abot ang aking kaba, dahil may part ako sa kanta na “bituin walang ningning”, kelangang mahits (there’s a story behind hits), whatever it takes..

Tatlo ang kakantahin namin, Christmas song (Diwa ng Pasko), mellow (Let it be me), grandioso (Bituin walang nining). Nasobrahan na yata ako ng pagod, sumabay pa ang sakit ng ulo ko… waahh, nauna kase un competition sa starmall. Kahit uminom ako ng gamot, wah effect, psychological lang yata ang pagsakit ng ulo ko. Hanggang sa dumating kami sa venue, sakit pa rin ulo ko.

At bonga ang audition naka video pa, (they used it para talagang maevaluate ng husto ang mga contestants) hay, medyo kinabahan ulit ako. After a while, simula na, sound check muna, sound check again, pero bakit parang hindi na pinutol ng conductor namin ang song, dirediretso na ito, hindi pa nakaset ang mind ko na game na, na paghahandaan ko ang ending nito, para sa high note.. my gosh, patapos na parang ayaw kong ibigay ang tono ko.. waaahh. Nagawa ko naman sya, pero at the back of my mind, game naba yun, db sound check pa lang, kase I’m not confident sa ginawa kong last note.. Sabi naman nila, perfect.. ok.

Natapos ang tatlong kanta.. Kinausap na ang conductor namin ng mga judges(I dunno kung judges sila).. Then pinaulit ulit ang “bituin..” waaahhh, I cant stand the pain.. sakit na ng ulo ko. Ulitin daw namin kase hindi nila navideo ng buo.. kinabahan na naman ako, kase I feel so tired, baka hindi ko na ma-hit ang last note.. bahala na, basta focus lang. It ended well. They say mas ok yun hit ko ng pangalawa, mas feel ko naman din yun second time. Usap-usap na naman, tatawagan daw nila kinabukasan ang lahat ng nag-audition na nakapasa. Sabi ng isang facilitator, we’ll definitely call you, wow, syempre medyo naging condifent na kami na pasok kami, and they give some pointers to improve..

Kinabukasan, ang saya ko pa bago pumasok. When I got to the office I’ve heard some bad news, nalungkot ako bigla.. Malungkot na ang buong araw, feeling ko kabikabila problema. Dumating ang gabi, wala akong narecive na txt from my brother(he’s the president of GPS) na congratulations, meaning walang nagtxt from PREX(pinag-auditionan) na nakapasok kami. Waaahh, I’m really sad, kala ko kahit papano magiging masaya ako at the end of the day, lalong bumigat ang pakiramdam ko. Wala na akong nagawa kundi ang umiyak..

But still, I’m hoping na matatawagan kami, hindi ko alam kung bakit hindi kami tatawagan, we did our best.. (to be continued)